W swojej wedrowce dotarlismy tez do miejsc zwiazanych z towarzyszaca nam wszedzie w Transylwanii postacia Draculi



Nastepnego poranka udalismy sie juz na dokladniejsze zwiedzanie miasta, ktore jest jednym z niewielu stale zamieszkalych, ufortyfikowanych miast, a jego historyczne centrum zwane Cytadela zbudowane zostalo w XII wieku przez Saskich kolonistow i znajduje sie  na liscie UNESCO



Poniewaz nasz hotel znajdowal sie w centralnym punkcie starowki, wiec wszystko co najwazniejsze znajdowalo sie w poblizu



Ruszylismy wiec zwawo na zabytkowe i bardzo kolorowe uliczki miasta



Wkrotce tez dotarlismy na miejsce, ktore odwiedzilismy poprzedniego dnia, pod pomnik slynnego Drakuli, ale nie wampira tylko ksiecia



Idac glebiej znalezlismy sie na szerokim tarasie bedacym wlasciwie szczytem XIV wiecznych murow obronnych



Skad rozposcieral sie wspanialy widok na dolne miasto



I otaczajace je zielone wzgorza



Tuz obok umiescily sie dwie potezne budowle, z ktorych jedna byl XIII-to wieczny Kosciol Klasztorny, bedacy kiedys czescia sredniowiecznego klasztoru Dominikanow



Natomiast druga to duzo mlodszy, bo pochodzacy z konca XIX-go stulecia, ale nie mniej imponujacy ratusz



Ozdobiony pieknymi klombami kwiatow w jego tylniej czesci



Rownie imponujacy byl widok z tej czesci tarasu na przepiekna XIX-to wieczna cerkiew Swietej Trojcy zwana czesto rumunska prawoslawna katedra



A to widok z lotu ptaka na ratusz, kosciol klasztorny, oraz pozostala czesc starowki



Po zejsciu z tarasow, dalsza nasza droga wiodla po znanych juz nam z poprzedniego wieczora ulicach



Prowadzacych pod poteznymi murami



Az w koncu dostalismy sie do historycznego centrum



Gdzie zachwycaly wielobarwne uliczki



Ale chyba najbardziej kolorowe byly zabytkowe kamieniczki otaczajace glowny rynek



Tyle ze akurat ustawiono tam scene na jakies wystepy, wiec trudno bylo go w calosci ujac



Niektore z okolicznych domow mialy bardzo ciekawe scienne ozdoby



A i na dachach trafialy sie tez elementy tak charakterystczne dla sredniowiecznych czasow



W koncu znowu zawedrowalismy pod dom, w ktorym urodzil sie ksiaze Wlad Dracula



W latach 1431-1435 mieszkal tam jego ojciec Wlad II, poprzedni wladca Woloszczyzny, ktory nalezal do tzw Zwiazku Smoczego zwalczajacego niewiernych, a zwlaszcza Turkow



Przynioslo mu to przydomek Draco czyli Smok, co przeksztalcone zostalo na Dracul znaczace Diabel, a z kolei jego syn Wlad III zostal nazwany Dracula czyli syn Diabla, ktore to  imie zostalo potem uzyte w powiesci o wampirze Dracula



Tuz obok nad miastem dominowala wysoka na 64 metry, potezna wieza zegarowa, ktora bronila glowna brame wjazdowa do cytadeli, a do 1556 roku sluzyla takze jako ratusz



Jedna z jej atrakcji jest wspanialy zegar o srednicy 2.3 metra, przy ktorym znajduje sie nisza z ruchomymi symbolicznymi figurynkami



Poniewaz wieze mozna bylo zwiedzac, wiec szybko i my podazylismy na gore



Po drodze nasza uwage zwrocil wielki mechanizm zegarowy



Udalo sie nam takze zobaczyc czesc figurynek przedstawiajacych dni tygodnia, a ta najblizsza reprezentowala  niedziele



Na tym jednak jeszcze nie koniec, bo schody prowadzily jeszcze wyzej



I zawiodly nas na kruzganek, z ktorego rozciagal sie widok na cala panorame okolicy



  Z jednej strony mielismy wspanialy przeglad gornego miasta i wzgorza stanowiacego jego najwyzsza czesc



  A czerwone dachy jego domow dominowaly na horyzoncie



  Z drugiej strony i w troche dalszej perspektywie ukazywaly sie dzielnice miasta dolnego



Ktore wypelnialy cala zielona doline



Otaczajac wzgorze, na ktorym wyrosla cytadela



I tylko z jednej strony cala panorame przeslaniala potezna bryla klasztornego kosciola



  A to jeszcze jeden rzut oka na centralna czesc starowki znajdujaca sie pod nami



Przy okazji zauwazylismy tez drogowskaz wskazujacy nasz daleki dom, ale my jeszcze nie wybieralismy sie w tamtym kierunku



Jak narazie bowiem zajeci bylismy dalszym zwiedzaniem i wkrotce znowu znalezlismy sie na ulicach miasta



Tym razem nasza droga wiodla w strone zielonego wzgorza, ktore widzielismy z wiezy



Na ktore prowadzily kryte, drewniane schody umozliwiajace w czasie zimy dogodne przejscie do znajdujacej sie na nim szkoly i kosciola



Schody zbudowane zostaly w 1642 roku i poczatkowo obejmowaly 300 stopni, z ktorych do obecnych czasow przetrwalo 176



Po dotarciu na gore znalezlismy sie w zielonym parku, bedacym rownoczesnie starym cmentarzem



Gdzies w poblizu znalezlismy jakies dawne tunele



Ktore kiedys sluzyly pewnie do celow obronnych



Natomiast na szczycie wzgorza dominowala sylwetka poteznego kosciola zwanego wlasnie Kosciol na Wzgorzu



Jest on najwazniejszym kosciolem w Sighisoara i bedac trzecim co do wielkosci w Transylwanii nalezy do grona jej najwspanialszych swiatyn



Jak wynika z tej tablicy, jego budowa zaczela sie w 1345 roku w miejscu kaplicy pochodzacej z poczatka XIII-go stulecia i na przestrzeni lat byl parokrotnie przebudowywany i odbudowywany



Jego wnetrze przybralo obecny wyglad po restauracji w 1934 roku



Wtedy tez na scianach odkryto stare freski siegajace XIV-go wieku



Oprocz wspanialego Kosciola na Wzgorzu znajduje sie tam rowniez stara ewangelicka kaplica cmentarna, ale juz do niej nie wchodzilismy



Natomiast powrotna trase na dol postanowilismy pokonac juz nie schodami tylko kamienna droga wiodaca wsrod gaszcza zieleni



Wkrotce tez znowu znalezlismy sie na kolorowych uliczkach starowki



Na chwile tez wstapilismy do naszego hotelu, skad juz zabrane zostaly nasze walizki



Nam zostaly jedynie podreczne plecaki z ktorymi musielismy przedralowac w strone wyjscia ze starego miasta, do ktorego nasz autobus nie mial wstepu



Powoli wiec ruszylismy na dol



Az dotarlismy do obecnej glownej bramy wjazdowej



A po jej przekroczeniu zostawilismy za soba stare miasto



Mimo to do parkingu zostal jeszcze kawalek drogi



No a potem ruszylismy dalej, docierajac do miejsca, ktore wcale nie bylo w planie naszego zwiedzania



Byla nim mala wioska Malancrav z niemiecka zwana Malmkrog



Nalezala ona rowniez do calego szeregu transylwanskich wiosek posiadajacych sfortyfikowane koscioly

A my trafilismy tam w zamian za zamkniety kosciol w Viscri, ktorego nie udalo sie nam zwiedzic poprzedniego dnia



Wioska Malancrav zbudowana zostala w bardzo podobnym stylu jak inne saksonskie wioski, a swoja historia siega ona 1305 roku i do dnia dzisiejszego ma najwieksza saksonska populacje wsrod wszystkich wsi Transylwanii



Poczatkowo byla wioska drewniana, a swoje ceglane oblicze przybrala dopiero kilkaset lat pozniej, kiedy to zostala odbudowana po pozarze, ktory zniszczyl wiekszosc domostw



Po chwili zostawilismy jednak za soba te wielobarwne domki



I podazylismy w strone, w ktora kierowal nas znak



Wkrotce tez znalezlismy sie pod kosciolem otoczonym murami obronnymi, z ktorych do dzis pozostala tylko pojedyncza sciana



Po wejsciu do kosciola od razu uderzyla nas jego kameralna atmosfera i dbalosc o wiernych a zwlaszcza ich pupunie

 

         
Po podniesieniu naszych oczu troche wyzej zachwycila nas pieknie odnowiona nawa z glownym oltarzem



Jeszcze bardziej urzekaly przepiekne freski na scianach i suficie



Ktore podobno zamalowane zostaly w XIX stuleciu, a na swiatlo dzienne wrocily dopiero po renowacji w 1914 roku



Niestety podczas tych przeobrazen freski ulegly czesciowemu zniszczeniu, ale i tak sa najlepiej zachowanym kompleksem gotyckich malowidel z XIV-go wieku



Po zwiedzeniu kosciola zostala nam jeszcze wspinaczka w gore, na jego wieze



Po pokonaniu pierwszych pieter dostalismy sie do pomieszczenia z otworami strzelniczymi



Gdzie rowniez znajdowal sie dzwon koscielny



Dalsza wspinaczka byla juz troche bardziej niebezpieczna, bo drabina po ktorej wchodzilismy byla jakby to ladnie ujac, troche zdezelowana



Jakos jednak udalo sie nam dotrzec na sam szczyt



Gdzie znaldowala sie platforma obserwacyjna



Byla ona troche zakamuflowana, ale i tak mielismy z niej piekny widok na 360 stopniowa panorame okolicy



I na wioske rozciagajaca sie pomiedzy zielonymi wzgorzami



  A w dole bardzo dobrze widoczny byl dlugi dach nawy glownej kosciola



A to jeszcze ostani rzut oka na jedna z malowniczych  uliczek Malencrav i trzeba bylo ruszac w dalsza droge, ale o tym juz w nastepnym rozdziale