Najbardziej historycznymi budynkami sa tam stary ratusz, ktorego neorenesansowa czesc oddana zostala do uzytku w 1880 roku, oraz znajdujaca sie tuz obok troche mlodsza anglikanska katedra



Katedra ta zbudowana zostala w latach 1915-1919, na miejscu starego kosciola Sw. Pawla pochodzacego z 1863 roku



Niestety po wybudowaniu ogromnej nawy z jedynym wtedy w Nowej Zelandi sufitem z kamienia, nie wystarczylo juz funduszow na nic wiecej, wiec musiano sie zadowolic tymczasowym presbiterium



Jego nowa wersja, bardzo zreszta nowoczesna, oddana zostala dopiero w 1971 roku



Jezeli zas chodzi o ogromny witraz znajdujacy sie nad wejsciem, to zwany jest on Memorial Window czyli Okno Pamieci, jako ze poswiecone jest ono pamieci wszystkich mieszkancow rejonu Otago i calego poludnia, poleglych podczas I Wojny Swiatowj



Tuz z boku katedry wiedzie jedna z glownych ulic Dunedin, prowadzaca w gorne czesci miasta



A po jej drugiej stronie wyrosl duzo nowoczesniejszy budynek Panstwowej Galerii Sztuki



Galeria ta jako instytucja ma dluga historie, poniewaz ufundowana zostala juz w 1880 roku jako pierwsza publiczna galeria w Nowej Zelandii



Na przestrzeni lat zmieniala jednak wielokrotnie swoja siedzibe, a na obecne miejsce zostala przeniesiona w 1996 roku



Znajduje sie w niej wielka kolekcja starej i nowej sztuki, zarowno krajowych jak i zagranicznych artystow, a przy uzyciu nowoczesnej technologii mozna tez odbyc podroz w virtual reality na szczyt Mt. Everestu



Po opuszczeniu galeri przespacerowalismy sie naokolo centralnego placu, ktorego zabudowanie byl mieszanina stylow



Az dotarlismy do glownej ulicy prowadzacej w strone dworca



Idac wzdluz niej natrafilismy na ogromny zabytkowy budynek pochodzacy z 20 tych lat XX wieku, mieszczacy w sobie siedzibe Otago Daily Times, najstarszego istniejacego nowozelandzkiedo dziennika, ufundowanego w 1861 roku



Na koncu zas ulicy, przy placu zwanym Anzac Square rozlozyl sie przepiekny i historyczny budynek dworca centralnego



Poprzedzala go prowizoryczna stacja zbudowana w poblizu w 1884 roku, ale poniewaz Dunedin byl w owym czasie waznym wezlem kolejowym wiec po 20 latach gromadzenia funduszy, miasto wreszcie doczekalo sie porzadnego dworca



Zbudowany on zostal w pieknym neorenesansowym stylu z ciemnego basaltu ozdobionego bialym kamieniem wapiennym



W owym czasie byl to bardzo typowy styl budowy znaczacych budowli w Dunedin a takze w Chrischurch



Glowna platforma na stacji majaca prawie 500 metrow dlugosci jest najdluzszym peronem kolejowym w Nowej Zelandii



Odjazdzaja stamtad rowniez pociagi wycieczkowe do okolicznych atrakcji turystycznych, ale niestety nie udalo sie nam juz kupic biletow, bo zbyt wielu bylo chetnych



Postanowilismy sie wiec troche rozgladnac po budynku dworcowym, ktory wprost zachwycal swoim przepieknym wykonczeniem wielokolorowymi mozaikami



Sama mozaikowa podloga, ktora najlepiej widoczna jest z wewnetrznych balkonow, zawiera prawie 750 tys sztuk kafelkow, ktore ulozone sa we wzory zwiazane z kolejnictwem, a na srodku powstal obraz obraz lokomotywy



Rzeczywiscie byl to jednen z najpiekniejszych dworcow kolejowych jaki udalo sie nam kiedykolwiek  zobaczyc, a do jego ozdobienia uzyto niebagatelna liczbe ponad 2 750 000 cramicznych plytek



Po wyjsciu z dworca, przystanelismy na chwile przy znajdujacym sie przed nim placu, ktory zdobily bajecznie kolorowe dywany z kwiatow



Troche dalej znajdowal sie kolejny historyczny budynek z poczatku XX wieku, stylowo przypominajacy budowle dworcowa, ktory od poczatku swego istnienia jest glowna siedziba sadu

 

        
W naszym dalszym spacerze dotarlismy do kolejnego wspanialego i historycznego kosciola, oddanego do uzytku w 1873 roku, a z zewnatrz bedacego pomniejszona replika normandzkich katedr europejskich, ktory zdominowany byl przez strzelista wieze zakonczona iglica siegajaca 56,4 metra wysokosci



Ten glowny presbiterianski kosciol uwazany jest za najbardziej impresjonujacy XIX  wieczny kosciol Nowej Zelandii, a zwany jest First Church czyli Pierwszy Kosciol



Znalezlismy w nim rowniez kacik historyczny pokazujacy, ze uzywany byl on rowniez do innych publicznych celow



Ten sam szkocki architekt, ktory zaprojektowal First Church, stworzyl takze wiele innych kosciolow w Dunedin, miedzy innymi dawny Kosciol Metodystow zbudowany w 1870 roku, ktory jednak potem zostal sprzedany i stal sie siedziba jedynego profesjonalnego teatru w Dunedin, Fortune Theatre



Polozenie teatru jest bardzo strategiczne, poniewaz znajduje sie on niedaleko centrum miasta, a spod jego budynku widoczna jest ogromna budowla katedry



Idac jeszcze dalej w gore miasta doszlismy do kolejnego zabytkowego kosciola Sw Jozefa, sprawujacego role katedry katolickiej



Zbudowany on zostal w 1886 roku, rowniez w neogotyckim stylu, a jego obraz zewnetrzny bardzo przypominal inne znane juz nam piekne budowle z tamtego okresu



W okresie swojego istnienia kosciol przeszedl kilka modyfikacji, ale ciagle jest wspanialym przykladem XIX to wiecznego budownictwa sakralnego



Swoj spacer po Dunedin zakonczylismy na jednej z ladniejszych uliczek miasta, bedacej  jego glownym centrum handlowym



Pelnej sklepow i kawiarenek umieszczonych w historycznych budynkach, z ktorych jednym z ciekawszych byl siedziba banku ANZ



Po dojsciu na Octagon zlapalismy autobus, ktorym popedzilismy z powrotem w strone portu



Droga wiodla wsrod pieknej scenerii wzdluz zatoki, a tuz obok na grobli usypanej na jej wodach znalazla dla siebie miejsce linia kolejowa



Najpiekniejsza ozdoba portu byla oczywiscie nasza Aurora, ktora dominowala nad calym nabrzezem




Po chwili znalezlismy sie na jej pokladzie, w oczekiwaniu na moment odplywania



Slonce stalo jeszcze wysoko na horyzoncie, wiec blekitne niebo malowalo wode zatoki na taki sam piekny niebieski kolor



Wkrotce jednak wzburzona ona zostala przez nasze silniki, a statek powoli ruszyl w strone wyjscia na morze



Oczywiscie zanim sie tam wydostalismy minelo jeszcze co najmniej pol godziny



W koncu jednak dotarlismy do koncowego punktu Polwyspu Otago, na ktorego strazy stala samotna latarnie morska



A potem juz w duzo wiekszym tempie popedzilismy na pelne morze, zostawiajac po sobie tylko bardzo spieniony kilwater