alek-ewa2 - Chiny - Kolej Transtybetanska

Chiny - Tybet

Kolejny i najbardziej przez nas oczekiwany odcinek naszej dalekiej wyprawy zabieral nas pociagiem do stolicy Tybetu, Lhasy, od ktorej dzielilo nas 3757 km i ponad 40 godzin jazdy

Druga czesc tej trasy obejmowala jazde w poprzek Tybetu i to wlasnie mialo byc jedna z wiekszych atrakcji na naszej drodze

Swoja podroz zaczelismy na dworcu zachodnim w Pekinie, skad rowniez udawaly sie na jakas wycieczke setki dzieci szkolnych, pieknie wystrojonych w kurteczki o jednakowym czerwonym kolorze

Poniewaz pociag odjezdzal poznym wieczorem i juz nie bylo okazji podziwiania widokow, wiec zaczelismy to robic dopiero nastepnego dnia rano, po calonocnym wypoczynku w wagonie sypialnym

Oczywiscie zbudzilismy sie bardzo wczesnie o poranku, a za oknami ukazal sie nam gorzysty, ale stosunkowo suchy krajobraz

Po kolejnej godzinie jazdy minelismy jakas nieduza wioske zbudowana w typowo chinskim stylu

Ale do tradycji weszla juz i nowoczesna technika, poniewaz wokol niej rozlozyla sie cala farma wiatrakow, z ktorych pewnie czerpala ona energie i to nie tylko dla siebie

A tak poza tym to caly ten teren nie wygladal bardzo zachecajaco ze swoimi wyschnietymi pagorkami i zerodowana ziemia

Wkrotce jednak wjechalismy w troche wieksze gory, a na jednym z zakretow udalo sie nam zrobic zdjecie naszego pociagu blendujacego sie w otoczenie swoim zielonym kolorem

Powoli gory zmienialy swoj wyglad, a ziemia robila sie troche bardziej zielona i wygladalo, ze sa na niej nawet jakies pola uprawne

Wsrod tej gorzystej scenerii pojawila sie kolejna mala wioska przycupnieta u podnorza malych pagorkow

A to jak bardzo stroma byla nasza droga uswiadomilismy sobie dopiero patrzac na zmudnie wspinajacy sie pod gore sznur ciezarowek

Ciagle jednak klimat byl na tyle lagodny, ze rolnictwo, a moze nawet badylarswo kwitnelo w okolicy

Jadac dalej mijalismy kolejne wioski

Oraz kolejne pola uprawne

A gdzies na malym wzgorku u stop jakiejs wiekszej gory zauwazylismy chinska swiatynie, swoim pieknym kolorytem odbijajaca sie od otoczenia

Lanzhou

Po prawie 16 godzinach jazdy dotarlismy do jakiegos wiekszego miasta, ktorym okazalo sie byc Lanzhou

Lezy ono nad slynna Zolta Rzeka czyli Huang He, zwana tak od namulow lessowych ktore ze soba niesie i ktora majac dlugosc 5464 km jest druga co wielkosci rzeka Chin po rzece Jangcy

Lanzhou lezy na wysokosci 1530 metrow nad poziom morza, ma prawie trzy miliony mieszkancow i bylo kiedys waznym punktem na szlaku jedwabnym

Znajduje sie ono mniej wiecej w polowie drogi miedzy Pekinem a Lassa i wkrotce potem, w odleglym o okolo 200 km Xining, zaczyna sie tybetanska wyzyna

W zwiazku z tym trzeba juz bylo przygotowac sobie paszporty i pozwolenia na wjazd do Tybetu

Do Xining lezacego nad rzeka Huang Shui bedaca doplywem Huang He, dotarlismy po dalszych dwoch godzinach jazdy, a zblizajac sie do miasta ujrzelismy ogromny most w budowie

Nie byl on jedyna taka konstrukcja, bo juz kilka innych przekraczalo rzeke

A zaraz potem ukazaly sie nam ogromne budynki mieszkalne

Przed oczami mignal nam tez jakis wielki meczet, jako ze muzulmanie stanowia w tym rejonie dosc powazny procent ludnosci

Xining to najwieksze miasto na Wyzynie Tybetanskiej, lezace na jej wschodnim krancu i liczace ponad dwa miliony mieszkancow, a jego strzeliste wiezowce przypominaly nam troche zabudowe Hong Kongu

Od ponad 2 tys. lat bylo ono waznym punktem strategicznym przy zachodniej granicy chinskiej, a takze osrodkiem handlowym na Jedwabnym Szlaku

A w dniu dzisiejszym jest duzym centrum przemyslowym, a takze brama wjazdowa do Tybetu, wiec zatrzymalismy sie tam prawie na pol godziny

Xining polozony jest na wysokosci 2 200 metrow nad poziom morza, a wiec stopniowo ale stale wspinalismy sie pod gore

A przed nami zostalo jeszcze 1956 km do pokonanaia i prawie 2 tys metrow wspinaczki pod gore

Xining jest bowiem poczatkiem kolejowej linii tybetanskiej zwanej Qinghai-Tybet, ktorej 815 km odcinek do miasta Golmud, polozonego na wysokosci 2800 metrow npm, oddany byl do uzytku juz od 1984 roku, ale jej dalsza czesc do Lhasy otwarta zostala dopiero w 2006 roku

Po wyjezdzie z miasta, gdzies na okolicznych pagorkach udalo sie nam wypatrzec biale stupy bedace juz przykladem buddyzmu tybetanskiego, co bylo swiadectwem, ze naprawde wjechalismy do Tybetu

Od strony zas szerokiej rowniny, zauwazylismy przy drodze zupelnie innego typu budynki, ktorych przeznaczenia do dzis nie zdolalismy odgadnac, ale poniewaz ladnie wygladaly, wiec je uwiecznilismy na zdjeciu

Wkrotce potem dojechalismy do brzegow jeziora Qinghai Lake, ktorego starsza mongolska nazwa brzmi Koko Nor znaczac Blekitne Jezioro, a ktore jest najwiekszym jeziorem Chin i lezy na wysokosci prawie 3200 metrow npm

Z kolei tybetanska nazwa Tso Ngonpo tlumaczy sie na Turkusowe Morze, co jest o tyle prawdziwe, ze jezioro to ma slona wode i jest ogromne, zajmujac powierzchnie okolo 4.5 tys kilometrow kwadratowych

A na jego brzegach wypatrzylismy zarowno bardziej tradycyjnie wygladajace obiekty z poprzedniego zdjecia, jak i bardziej nowoczesne budowle, ktorych przeznaczenia rowniez nie odgadnelismy

Natomiast to monstrosity powaznie zaklocajace urode pobliskich gor, to inny obraz wkraczajacej w to miejsce nowoczesnosci, jaki niestety przynosi ze soba caly postep cywilizacyjny

Wkrotce potem wjechalismy w najdluzszy tunel w Chinach - New Guanjia Tunnel o dlugosci 32,645 km. a po wyjezdzie z niego znalezlismy sie w otoczeniu duzo wiekszych gor, na szczytach ktorych mozna bylo zauwazyc plachty sniegu, ale niestety powoli zapadal zmrok i nasza dalsza podroz odbywala sie juz w ciemnosciach nocnych

Wielka szkoda, poniewaz wlasnie wtedy minelismy Golmud, pozniej przejezdzalismy przez najwyzej na swiecie polozony 1338 metrowy tunel Fenghuoshan, ktory wydrazony zostal na wysokosci 4905 m npm, no i na koniec pokonywalismy najwieksze wysokosci lacznie z najwyzsza na naszej trasie przelecza gorska Tanggula, siegajaca 5072 metry npm

Wjechalismy tez w strefe wiecznej zmarzliny ciagnacej sie na dlugosci 550 km, ktora byla najtrudniejszym wyzwaniem podczas budowy linii kolejowej, wymagajac uzycia specjalnych izolacji chroniacych przed odtajaniem gleby, co osiagnieto przez budowe wiaduktow, ktorych podpory siegaja 20 metrow w glab ziemi

A takze specjalnych nasypow, w duzej czesci zbudowanych z kamieni, pomiedzy ktorymi uwiezione powietrze spelnia role izolatora, a oprocz tego u ich podstaw umieszczone sa w poprzek rury o otwartych koncach majace izolowac nasypy od podloza

Oczywiscie najwieksza atrakcja mialo byc przekroczenie tej najwyzszej przeleczy Tanggula Mountain Pass, waznej rowniez z tego powodu, ze po drugiej jej stronie zaczynalo sie Autonomiczne Terytorium Tybetu, ale niestety mimo ze ta przeprawa trwala dosc dlugo, to zaczela sie o pierwszej w nocy, wiec ze wzgledu na kompletna ciemnosc nie bylismy w stanie zrobic zadnego zdjecia

Nie wszystko jednak stracilismy, bo na szczycie przeleczy zbudzil nas bol glowy i szum tloczonego do wagonu tlenu, zeby zapobiec problemom z choroba wysokosciowa, a gdy popatrzylismy na zewnatrz, to ujrzelismy ogromne platki padajacego sniegu, ktory pokryl juz cala powierzchnie ziemi

Gdzies w oddali widoczne tez byly swiatla sznuru ciezarowek mozolnie pokonujacych ten najwyzszy punkt na drodze, a juz nad ranem kiedy zrobilo sie jasniej, ciagle widzielismy ich sylwetki, ale tym razem powoli zjezdzajace w dol

Odslonily sie nam rowniez osniezone szczyty gorskie, wyrastajace z kolejnej rowniny

Kolo siodmej rano niebo na wschodzie przybralo zlocisto pomaranczowa barwe od przebijajacych sie gdzies za gorami promieni wstajacego slonca

Ktore wkrotce pomalowalo na zolto rowniez jakies mokradla wzdluz ktorych jechalismy

Po dalszej krotkiej jezdzie, kiedy zrobilo sie juz calkiem widno, a slonce oswietlilo caly horyzont, ukazalo sie nam blekitne jezioro zwane Cona lub Tsonag Lake

Powoli minelismy stacje o tej samej nazwie, ktora polozona byla tak jak jezioro na wysokosci 4594 metrow npm, nic wiec dziwnego, ze wypatrzylismy w poblizu osniezone szczyty

Jezioro ma powierzchnie ok 300 kilometrow kwadratowych i jest jednym z najwyzej na swiecie polozonych jezior slodkowodnych

Jest ono takze uznane za swiete przez Tybetanczykow, a patrzac na ten niesamowity widok jakim nas uraczylo, to wcale sie nie dziwimy dlaczego

Wkrotce jednak troche sie od niego oddalilismy, choc towarzyszyla nam ciagle jakas jego odnoga, albo doplyw

A patrzac jeszcze dalej trudno bylo wywnioskowac czy pod tymi gestymi mglami znajduje sie woda czy to laki tak paruja

Tak czy inaczej widok byl naprawde niesamowity, a ziemia wygladala prawie jak Saturn otoczony gazowymi obreczami

W koncu jednak mgly opadly i odslonily sie stosunkowo plaskie pagorki, z ktorych te wyzsze poproszone byly sniegiem

A wsrod jednostajnej zieleni tych nizszych wila sie blekitna wstazka jakiejs rzeczki, w ktorej gasily pragnienie stada jakow

W tej bardzo zimno wygladajacej scenerii wypatrzylismy tez jakies obejscie ludzkie ukryte w dolince miedzy wzgorzami

A wkrotce potem ukazalo sie nam cale osiedle rozlozone na duzo wiekszej rowninie, a tuz przy torach wila sie poskrecana mala rzeczka, przepieknie odbijajac blekit bezchmurnego nieba

Domki porozrzucane byly jakby bez ladu i skaldu, a niebieskie plamy w gruncie swiadczyly, ze polozone one byly przy jakichs mokradlach

Zupelnie sie jednak nie spodziewalismy widoku jaki nas zaskoczyl troche dalej, kiedy to calkiem bialutkie szczyty gorskie nagle ukazaly sie na widnokregu

Patrzac zas w druga strone ujrzelismy zarysy jakiegos miasta zasnutego gestymi mglami

A ilosc linii energetycznych w poblizu swiadczyla, ze musi to byc cos wiekszego

Wypatrzylismy nawet chlopcow czuwajacych nad jakoscia torow i od razu poczulismy sie bezpiecznie

A w przedziale byla nas bardzo sympatyczna czworka, w sklad ktorej oprocz nas wchodzila, miejscowa Chinka, a raczej Tybetanka - Dzinda i turystka z Finlandii - Linda

Od czasu do czasu zagladal do nas tez Chinczyk z sasiedniego przedzialu, ktory upatrzyl sobie bardzo Finke z jej blond wlosami

No a oprocz tego mielismy ze soba bardzo nadete frytki i rownie papusnie wygladjace rozpuszczalne kawy, ktorym wysokosc na ktorej sie znalezlismy bardzo rozepchala wnetrznosci od srodka

No a na zewnatrz pasly sie jaki, na ktore bardzo polowalismy z naszymi aparatami fotograficznymi, ale niestety pociag za szybko jechal i nie udalo sie nam zadnego zblizyc

Na szerokiej rowninie znowu pojawily sie jakies zabudowania i niebieskie plachty wody

A pozakrecana mala rzeczka wolno plynela wsrod zielonych lak

Od czasu do czasu zblizalismy sie takze do wiekszych gor, ktore wygladaly bardzo masywnie przy malym miasteczku usytuowanym u ich stop

Wszedzie tez widoczne byly stada nie tylko jakow ale i owiec pasacych sie na zielonych stepach

Ktore ciagnely sie w nieskonczonosc, a ciemne postacie jakow wciaz kusily nas do robienia zdjec

Miejscami jechalismy bardzo blisko pokrytych wiecznym sniegiem gor

Ktore z wysokosci na ktorej sie znajdowalismy, wcale nie wygladaly na takie wielkie

Choc patrzac z perspektyway malej wioski pod nimi ulokowanej, troche to inaczej wygladalo

Pedzac dalej w szybkim tempie mijalismy coraz juz bystrzejsze rzeczki

A takze pojedyncze domostwa juz budowane w typowo tybetanskim stylu

W oddali rowniez moglismy zauwazyc kolejne wioski zagubione wsrod tych pustaci

Choc widac bylo ze nie jest to taka prawda, bo wszedzie juz doprowadzone byly asfaltowe drogi przemierzajace te prawie bezkresne przestrzenie Tybetanskiej Wyzyny, ktorej srednia wysokosc wynosila 4 tys. metrow npm

Im bardziej zblizalismy sie do Lhasy tym bardziej widoczna byla w okolicy obecnosc ludzka

A konstrukcje drogowe mialy coraz wiekszy rozmach

Mijane osiedla byly coraz bardziej kolorowe i typowo tybetanskie

Nawet piekna brama nad jezdnia zapowiadala zupelnie inny swiat

Ktory trzeba bylo powitac o pelnym brzuchu, wiec spozylismy typowo chinski posilek, ktory byl najbardziej dla nas jadalny

No a potem znowu przykleilismy sie do okna

W ktorym niby krajobrazy az tak bardzo sie nie zmienialy

Ale ciagle moglismy wypatrzec cos nowego, jak chocby to rozlewisko jakiejs wiekszej rzeki

Ktora pozniej robila sie dosc bystra, a ciagnaca sie wzdluz niej szosa nie wygladala zbyt bezpiecznie, patrzac na dominujaca nad nia ogromna gore, ktora jak widac od czasu do czasu sie obsuwala

Po przejezdzie jednego z wieli tuneli na naszej trasie, znalezlismy sie na dnie wawozu wyrzezbionego przez rzeke

Ktorej nurt stawal sie corac bardziej wartki, a niebiesko mleczny kolor dowodzil, ze plynela ona gdzies z lodowcow

Nasza linia kolejowa wiodla w tym miejscu po wiadukcie

Ktory gorowal nad ta waska dolinka i konczyl sie gdzies tam w tunelu

A po drugiej stronie gor rozlozyly sie coraz wieksze osiedla

W szerokiej dolinie znalazly rowniez dla siebie miejsca plantacje wielobarwnych kwiatow

Wkrotce potem dotarlismy do wiekszej rzeki Lhasa River zwanej tez Kyi River, nad ktora lezy stolica Autonomicznego Regionu Tybetu i wzdluz ktorej rozwijalo sie to miasto

Jadac dalej przejezdzalismy tuz przy pieknych boiskach szkolnych, na ktorych wlasnie trwal jakis mecz

A tuz obok rozlozyla sie dzielnica jakichs parterowych budynkow

Ciagle jednak posuwalismy sie wzdluz rzecznego rozlewiska

Troche dalej wypatrzylismy duzo wyzsze i nowoczesniejsze bloki mieszkalne

Ktore jednak zachowaly typowy charakter tybetanskiego budownictwa

Byly to jednak dopiero peryferia Lhasy, ktorej centrum schowane jeszcze bylo za kolejnymi gorami

Ktore musielismy pokonac przy pomocy tunelu, podobnego jak ten do ktorego chowala sie droga

Az w koncu ukazaly nam sie te blizsze dzielnice i pare minut pozniej zameldowalismy sie na dworcu glownym miasta